Deel 8: Rascals is 2!

//Deze blog is een vervolg op vorige posts. Je begint best met lezen met de allereerste blogpost//

Deze week twee jaar geleden was het mijn laatste officiele dag in loondienst. In deze periode was ik zowat non-stop bezig van 's morgens 8 uur tot 's avonds 23 uur met het maken van producten in mijn systeem en website. Mijn doelstelling was om eind september alles te lanceren en dat haalde ik ook. Ik leefde puur op adrenaline.

Eind september lanceerden we onze website en een beetje later onze winkel. Eigenlijk absurd als ik er nu op terugkijk, hoeveel werk toen verricht is op zeer korte periode. Ik ben zo iemand die als ze een plan heeft in haar hoofd gewoon doordoet dat dat gerealiseerd is. Geduld is niet mijn beste eigenschap dus dat moet ook vooruit gaan dan want ik leef op plannen en resultaten.

Het eerste jaar was heel zwaar (zie ook onze vorige blogs). Toen ik eraan begon besefte ik uiteraard dat ik ging moeten investeren, maar ik besefte helemaal niet hoeveel dat zou zijn. Uiteraard maak je een business plan, maar geen enkele ondernemer kan een realistisch business plan maken tenzij het gaat over een gelijkaardige business als hij ooit al eens gedaan heeft. Zodra je in een sector ondergedompeld wordt, krijg je continu nieuwe inzichten en daardoor veranderen je plannen. 

Zowel een webshop als een fysieke winkel kosten veel geld. Mensen onderschatten nog al eens dat een webshop ook veel kost. Een webshop zonder reclame is niets vandaag en je moet opboksen tegen spelers die tienduizenden of honderduizenden euro's marketing ter beschikking hebben, geen evidentie. Een inzicht dat ik onvoldoende had voor ik startte is hoe groot het assortiment van je winkel moet zijn om serieus bekeken te worden als winkel en overwogen te worden als locatie voor je liist te leggen. Al het geld dat niet op ging aan kosten, ging naar uitbreiding van het assortiment. Voor mezelf bleef er helemaal niets over, in tegendeel maandelijks investeerde ik verder mijn prive geld in het bedrijf. Door wat in de sector te zijn,  weet ik ondertussen dat een aantal babywinkels uitgebaat worden eerder als bezigheid, maar bij ons was het echt wel het idee er een inkomen uit te generen want rijk ben ik niet.

In mijn vorige job verdiende ik best goed en als je dat combineert met sober leven (een huis dat me bijna niets kostte, een kleine auto die me ook bijna niets kostte, weinig uitspattingen) was dat voldoende om een potje te hebben om aan dit avontuur te starten.  Een jaar lang geen loon hebben doet iedereen pijn, dus ik kan niet zeggen dat we dat niet voelden. Zoals ik al zei deed ik geen al te gekke dingen vooraf, maar bv. onze wekelijkse boodschappen hebben we wel flink moeten terugschroeven. Het werd de aldi ipv de delhaize. Het werd kamperen ipv een hotelvakantie.  Allemaal geen drama's (integendeel dat kamperen bevalt me bv. enorm), maar uiteraard wel veel bedachtzamer dan toen er nog gewoon elke maand een loon kwam.

Ik had uiteraard berekend hoe lang ik verder zou kunnen zonder maandelijks inkomen en dat was redelijk correct, maar wat ik natuurlijk wat minder had ingeschat had was hoeveel ik nog extra zou moeten investeren. Zowel dat leefgeld als die investeringen moet uit dezelfde pot komen en die pot is eindig. In een van de vorige blogs schreef ik al dat ik mezelf een grote beperking opleg in ondernemen en dat is dat we dat niet willen doen met grote leningen. Bijna alle ondernemingen draaien op leningen en het is vaak maar door leningen dat je kan groeien, zeker snel groeien. 

Na een jaar kwam er gelukkig stilletjes wat beterschap in zicht en dat was ook nodig. Het assortiment was redelijk volledig. Af en toe was er nog wel iets dat ik wou bij aankopen, maar de belangrijkste dingen waren er en dan is het meer aanvullen wat er verkocht is dan telkens grote nieuwe aankopen doen. Ik begon dan ook weer andere plannen te maken, we hadden het idee van rascals party, een versterking via personeel, eindelijk een loon...  Het jaar 2020 begon goed :-) 

Ergens midden januari begon ik echter angst te krijgen (zie de blog rond corona) en wat blij ben ik daar nu voor dat ik toen die angst kreeg.  Door die angst voor de economische impact van corona heb ik mijn lange termijn investeringen kunnen beperken (Zo kopen we bv de kledingcollecties steeds bijna 9 maand vooraf in) Deze angst was dus heel productief want heeft ons geholpen om de corona periode zonder kleerscheuren door te komen. Ergens blijft het wel jammer natuurlijk want ik had nog zoveel plannen die momenteel op de plank zijn blijven liggen en die op korte termijn ook niet gerealiseerd zullen worden omdat ze het samenbrengen van mensen betreffen en het lijkt er niet op dat grotere samenkomsten het volgende half jaar aangewezen zullen zijn.

Tegen midden april was mijn angst weggebt en in April hadden we een van onze beste maanden ooit op gebied van online verkoop. Natuurlijk stond er daartegenover 0 verkoop in de winkel voor ruim 2 maanden, dus het eindplaatje was uiteraard niet goed  maar wel goed genoeg om hoopvol te zijn.  Ook onze geboortelijsten zetten flink door. Iets waar ik ook wel angst van had dat het zou stoppen omdat onze fysieke winkel gesloten was, maar dat liep eigenlijk allemaal door op een redelijk consitente manier.

Tijd dus om nieuwe plannen te maken en te evalueren. Het meest visibel daarvan is onze ondertussen gerealiseerde verhuis. Er waren diverse redenen om dat te doen. Toen ik eraan begon 2 jaar geleden had ik een pand in mijn hoofd dat op een aantal vlakken moest voldoen. Een dergelijk pand vond ik nergens. Er ontstond toen  een opportuniteit dat iets anders was dan mijn plan, maar ik besloot mijn plan even wat te veranderen en op de opportuniteit in te gaan. Uiteindelijk werd die opportuniteit niet helemaal wat ik ervan verwachtte en als iets niet helemaal werkt zoals je wil, dan moet je iets anders proberen.

Momenteel ben ik wel heel blij met ons nieuwe pand. Het is frisser en meer richting wat ik uiteindelijk ooit hoop te realiseren. Ook ons nieuwe pand is nog niet 100% wat ik wou, maar het leven bestaat in stappen zetten in de richting waar je uit wil. Ik heb de eerste twee weken heel wat goede reacties gekregen en heb ook merkelijk meer fysieke bezoekers geteld. Voor de toekomst ben ik dan ook positief gestemd. 

Onze verhuis heeft me wel heel veel zweet en zorgen gekost. Ik denk echt dat het de zwaarste periode is geweest in mijn leven op gebied van werklast en stress. Wie me kent weet dat ik een zeer grote persoonlijke draagkracht heb en heel veel aan kan. Op uiterlijk gebied zou je het misschien niet direct zeggen, maar ook op fysiek gebied kan ik echt zeer lang en hard werken als ik gemotiveerd heb. Een voorbeeld daarvan is bv dat toen ik zes maand zwanger was ik heel ons huis heb zitten behangen tot 's nachts (letterlijk te nemen) omdat ik wou dat het af was, weken aan een stuk. 

Nu was het er echter echt over, het was gewoon teveel voor mij alleen. Ik had te krap gerekend voor alles was er moest gebeuren en voor een van de eerste keren in mijn leven had ik bijna echt opgegeven. De nacht voor de verhuis ben ik heel de nacht wakker geweest en zelfs fysiek ziek geweest ervan. Op de laatste dag van de verhuis was ik zo fysiek en mentaal kapot dat het geen haar gescheeld had of ik gezegd heb: we stoppen ermee... enfin we hebben toch verder gedaan en tegen 21.30 was alle leeg... maar het was too much. Ik had echt stress gehad zoals me tot dan eigenlijk nog onbekend was. En ook na die dag heeft het nog enkele weken geduurd omdat alles in de nieuwe winkel nog in orde moest komen.

Enfin, nu kan ik het alweer wegschrijven als interessante ervaring om gehad te hebben. Een eigen zaak hebben is zo'n passie. Ik kan het in elk geval niet loslaten. Dat is denk ik goed voor mijn klanten (je kan maar beter ergens bij een winkel gaan waar iemand er 500% dan waar iemand zijn uurtjes telt, niet waar) :-) Voor mezelf wel iets om te bewaken naar de toekomst toe, want ik heb ook nog een partner, een kleine kapoen en een beetje zelfzorg kan ook af en toe geen kwaad ;-).

Als ik na twee jaar van een ding zeker ben, dan is het dat mijn hart ligt bij de fysieke winkel en de geboortelijsten. De webshop genereert een stabiele stroom van bestellingen, maar het is geen werk dat je met passie kan doen. Het gaat over inpakken van artikelen in dozen, niet meer of niet minder. Niets mis mee dus, maar niets waar ik echt happy van wordt. Van een kleine rascal die geboren wordt, van de verhalen van de (toekomstige )ouders, de adviezen die ik kan geven... daar kan ik wel happy van worden. Ik wist eigenlijk niet van mezelf voor ik hier aan begon dat ik zo'n sociaal dier was, maar het blijkt wel zo te zijn. Een aantal mama's hoor/zie ik gedurende +/- 3 maand heel vaak en daarna bijna niet meer. Ik ben dan ook altijd heel blij als ze nog eens binnenspringen als hun kindje wat ouder is. Ik vermoed dat de klanten daar anders naar kijken, maar voor mij zijn op dat moment die klanten voor een groot deel mijn leefwereld. En die klanten zijn er in alle soorten, dat maakt het juist zo interessant. Mensen die dicht aanleunen bij hoe ik denk, maar ook hele andere. Dat is superinteressant voor mij om me proberen te verplaatsen in andere denkwijzen en dan nog het beste advies te geven.

Wat me na twee jaar ook duidelijk is, is dat het teveel is voor één persoon alleen (hoe hard die persoon misschien ook kan en wil werken). Van website maken, facturatie, marketing, social media tot het inpakken van de bestellingen. Het is teveel voor een persoon op de schaal waarop we bezig zijn. Ik heb de voorbije twee jaar heel erg kunnen rekenen op de steun van mijn partner. Een winkel uitbaten terwijl je zelf een klein kindje hebt is eigenlijk een no go combinatie. Belangrijke keuzes zijn hier te maken naar de toekomst toe over hoe het anders te organiseren zodat alles in een dag blijft passen.

Deze blog is heel eerlijk en soms twijfel ik wel of ik zo eerlijk moet zijn. Echter vind ik het ook belangrijk dat mensen begrijpen dat ondernemen moeilijk is en dat toch vooral een passie betreft. Op tv zien we vooral verhalen van ondernemers die baden in luxe. Besef dat dat vaak voor de show is en dat er weinig ondernemers vandaag die het eerlijk spelen vooral heel hard werken is.

Na twee jaar rascals kan ik dan ook concluderen dat het een pak harder is dan ik het me had verwacht, maar ook heel erg bevrijdend is. Doen wat je zelf wil, kunnen beslissen over al de aspecten van je zaak is erg fijn en af en toe ook heel stressvol. Je leeft niet in de gouden kooi van een groot bedrijf maar met je beide voeten in de modder en soms lijkt het zelfs alsof je in een moeras zit. Het is echter jouw moeras waar je hopelijk een touw gehangen hebt om eruit te klimmen :-) Ik heb dan ook geen spijt van het ondernemen, het is een ongelofelijk avontuur en ik kan me op dit moment absoluut niet voorstellen dat ik ooit terug in loondienst zou werken. Ondernemen doe je vanuit een diepe passie. Ik ben trots op wat ik al van Rascals gemaakt heb de voorbije 2 jaar. Het is niet perfect, maar het is wel van mij en ik ben uit die kooi gestapt en heb het gedaan :-) 

Ik heb nog zoveel plannen (mijn partner zegt als ik weer begin over mijn plannen: wanneer ga je dat nog allemaal doen..en hij heeft gelijk.). Maar dromen is fijn en daar haal ik mijn plezier uit.  Nu nog even dat probleem van die tijd oplossen ;-)